نوروز ۱۴۰۴، که می‌توانست جشن همبستگی و امید باشد، در ارومیه به صحنه‌ای از درگیری‌های تلخ قومی تبدیل شد؛ درگیری‌هایی که نه خودجوش بودند و نه ناگهانی، بلکه نتیجه تحریکات سازمان‌یافته‌ای از سوی جمهوری اسلامی برای عمیق‌تر کردن شکاف‌های قومی و منحرف کردن افکار عمومی از بحران‌های اصلی کشور.
در روز دوم نوروز، شهر ارومیه شاهد حملات گروه‌هایی از ترک‌های پان‌ترکیست به کوردها بود؛ گروه‌هایی که به وضوح از پیش سازماندهی شده بودند و با احساس پشت‌گرمی به حمایت‌های امنیتی، با خشونت به کوردها حمله کردند. این درگیری‌ها نه اولین بار بود و نه آخرین بار خواهد بود، چراکه جمهوری اسلامی سال‌هاست سیاست «تفرقه بینداز و حکومت کن» را برای سرکوب جنبش‌های هویت‌طلبانه و آزادی‌خواهانه در پیش گرفته است.
تحریکات سازمان‌یافته: تاکتیکی قدیمی، سناریویی تکراری!
حکومت ایران در طول دهه‌ها بارها نشان داده که از تفرقه‌های قومی به عنوان ابزاری برای کنترل جامعه و منحرف کردن توجه مردم از مسائل اصلی کشور استفاده می‌کند. در شرایطی که بحران‌های اقتصادی، فساد، سرکوب گسترده و نارضایتی‌های عمومی، پایه‌های حکومت را متزلزل کرده، جمهوری اسلامی تلاش دارد با شعله‌ور کردن اختلافات قومی، انرژی اعتراضات مردمی را به درگیری‌های داخلی منحرف کند.
آنچه در ارومیه رخ داد، یک نزاع معمولی نبود، بلکه پروژه‌ای امنیتی بود که با حمایت نیروهای حکومتی طراحی و اجرا شد. گزارش‌های میدانی نشان می‌دهند که درگیری‌ها به شکلی ناگهانی شدت گرفتند، مهاجمان ترک به سلاح‌های سرد مجهز بودند و نیروهای امنیتی نه‌تنها مداخله‌ای برای کنترل خشونت نکردند، بلکه در مواردی آشکارا به نفع مهاجمان عمل کردند.
کوردها و ترک‌ها؛ هم‌سرنوشت، نه دشمن!
حکومت ایران همواره تلاش کرده است با تحریک تعصبات قومی، مانع از اتحاد ملیت‌های تحت ستم شود. اما واقعیت این است که کوردها و ترک‌ها در ایران، هر دو قربانی یک سیستم سرکوبگر هستند که هیچ ارزشی برای حقوق آن‌ها قائل نیست. ترک‌ها در آذربایجان با تبعیض‌های فرهنگی و زبانی مواجه‌اند و کوردها نیز دهه‌هاست که هدف سرکوب‌های خونین قرار گرفته‌اند.
آنچه در ارومیه رخ داد، نباید باعث دامن زدن به نفرت قومی شود، بلکه باید زنگ هشداری باشد برای همه ملت‌های تحت ستم که دشمن واقعی نه همسایه‌شان، بلکه حکومتی است که از اختلافات آن‌ها تغذیه می‌کند. آگاهی و هوشیاری در برابر این بازی‌های سیاسی، اولین گام برای خنثی کردن این پروژه‌های سرکوبگرانه است.
یک‌پارچگی در برابر تفرقه‌افکنی حکومتی!
همبستگی میان ترک‌ها و کوردها می‌تواند بزرگ‌ترین شکست برای سیاست‌های جمهوری اسلامی باشد. مردمان این سرزمین باید بدانند که درگیری‌های قومی، چیزی جز خدمت به بقای این رژیم سرکوبگر نیست. اگر به جای جنگیدن با یکدیگر، علیه نظامی که عامل اصلی این اختلافات است متحد شوند، آن‌گاه می‌توانند آینده‌ای آزادتر را برای خود رقم بزنند.
در نهایت، خون‌های ریخته‌شده در ارومیه باید به جای دامن زدن به نفرت، تلنگری برای بیداری باشد؛ بیداری از این حقیقت که اختلافات قومی، دردی است که درمان آن نه در دشمنی، بلکه در آگاهی، اتحاد و مبارزه مشترک علیه ستمگران نهفته است.
#ژن_ژیان_ئازادی
#زن_زندگی_آزادی
#کوردها
#ترک‌ها
#ارومیه
#جشن_نوروز
#نه_به_جمهوری_اسلامی
#شیوا_گنجی
روزنامه‌نگار و فعال حقوق زنان