افشین بایمانی، زندانی سیاسی ۵۰ ساله، روز گذشته به دلیل مشکلات قلبی بیهوش شد و به بیمارستان رجایی کرج منتقل گردید.
به گزارش کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی، افشین بایمانی که بیست‌وچهارمین سال از حکم حبس ابد خود را در زندان قزلحصار کرج سپری می‌کند، به دلیل وخامت حال جسمانی و بیهوشی ناشی از مشکلات قلبی به بیمارستان اعزام شده است.
یک منبع مطلع از وضعیت جسمانی آقای بایمانی اعلام کرد که او از دیروز در بیمارستان بستری است و این زندانی سیاسی که از بیماری قلبی رنج می‌برد، به دلیل گرفتگی عروق به عمل آنژیوگرافی نیاز داشت.
پزشکان هشدار داده بودند که ممکن است دچار سکته قلبی شود، اما دادستانی از اعزام او به مراکز درمانی و اعطای مرخصی استعلاجی خودداری کرده بود.
این منبع مطلع همچنین بیان کرد که با وجود آگاهی دادستانی از وضعیت وخیم بایمانی، اقدامی برای درمان او صورت نگرفته و او در ماه‌های اخیر نزدیک به ۲۰ کیلوگرم وزن از دست داده است که نگرانی‌ها درباره سلامت او را افزایش داده است.
در تاریخ ۹ بهمن سال گذشته نیز، بایمانی به دلیل شرایط نامناسب جسمانی به بیمارستان منتقل شد اما تنها پس از انجام چند آزمایش ساده و تجویز دارو بدون رسیدگی تخصصی به زندان بازگردانده شد.
او پیشتر برای عمل جراحی قلب باز به مرخصی درمانی اعزام شده بود، اما در اصفهان بازداشت و مجدداً به زندان منتقل شد.
این زندانی سیاسی در آبان ماه ۱۴۰۲ با تودیع وثیقه برای درمان از زندان قزلحصار به مرخصی آمده بود، اما در ۳۰ آذر همان سال به دلایلی نامشخص بازداشت و به زندان اسدآباد اصفهان منتقل شد. نهایتاً اواسط دی ماه به زندان قزلحصار کرج بازگردانده شد.
افشین بایمانی که متأهل و پدر دو فرزند است، در شهریورماه ۱۳۷۹ بازداشت و توسط دادگاه انقلاب تهران به اتهام محاربه به اعدام محکوم شده بود.
این حکم پس از ۶ سال به حبس ابد کاهش یافت و او از آن زمان دوران محکومیت خود را در زندان‌های مختلف گذرانده است.
این زندانی سیاسی از تیرماه ۱۳۹۶ به گرفتگی عروق قلب دچار شده است و در تیرماه ۱۴۰۰ در بیمارستان امیرآباد تهران تحت عمل آنژیو قلب قرار گرفت.
محرومیت از درمان مناسب برای زندانیان سیاسی در ایران نوعی نقض حقوق بشر تلقی می‌شود. این محرومیت‌ها گاه به‌طور سیستماتیک و عامدانه اعمال می‌شوند و با اهداف سیاسی به‌منظور ارعاب و سرکوب مخالفان به کار می‌روند.
در بسیاری از موارد، مقامات زندان‌ها از اعزام زندانیان سیاسی به بیمارستان‌های تخصصی و ارائه درمان مناسب خودداری می‌کنند، حتی زمانی که وضعیت جسمانی آن‌ها وخیم است.