گروهی از پناهندگان ایرانی در سپتامبر 2024 مقابل دفتر کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل در مالزی گرد هم آمدند تا نسبت به نقض حقوق اولیه خود اعتراض کنند.
به گزارش کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی، این تجمع همزمان با دومین سالگرد قیام مردم ایران که با شعار “زن، زندگی، آزادی” و به نام “مهسا امینی” شناخته میشود، برگزار شد. این رویداد در سراسر جهان به عنوان نمادی از مبارزه مردم ایران برای آزادی گرامی داشته میشود.
پناهندگان ایرانی در این اعتراض، خواستار رسیدگی به شرایط دشوار خود و اعمال سیاست‌های حمایتی بهتر از سوی مقامات مالزی و کمیساریای عالی پناهندگان شدند. آن‌ها تاکید کردند که این سازمان بینالمللی، به جای حمایت از پناهندگان، چشمان خود را به وضعیت بحرانی آن‌ها بسته است.
همچنین، پناهندگان به سیاست‌های کمیساریای عالی پناهندگان در مالزی انتقاد کردند و بیان داشتند که این نهاد با نداشتن آگاهی کافی از وضعیت سیاسی و اجتماعی ایران، اقدام به رد درخواست‌های پناهندگی زنان ایرانی، از جمله مادران قربانی خشونت خانگی کرده است.
آن‌ها با اشاره به این که بسیاری از پناهندگان ایرانی به دلیل شرایط خطرناک خود به کمک فوری نیاز دارند، از مسئولان مالزیایی و بینالمللی خواستند که به وضعیت این افراد توجه بیشتری داشته باشند و برای بهبود شرایط آن‌ها اقداماتی جدی انجام دهند.
در پایان، پناهندگان از آقای “توماس آلبریچ”، مقام مسئول کمیساریای عالی پناهندگان در مالزی، درخواست کردند تا سیاست‌های این سازمان را بازنگری کرده و از حقوق پناهندگان ایرانی به طور جدی دفاع کند.
متن کامل این بیانیه در ادامه می‌آید:
بیانیه تجمع اعتراضی سپتامبر 2024 پناهندگان ایرانی در مالزی ماپناهندگان ایرانی امروز در حالی برای احقاق حقوق اولیه خود مقابل دفتر کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل – مالزی جمع شده ایم که دومین سالگرد قیام آزادی خواهی مردم تحت ستم ایران ) زن – زندگی – آزادی ( که با نام “مهسا امینی “شناخته میشود و در سراسر جهان گرامی داشته شده است.
ما امروز آمده ایم تا صدای خود را به دنیای آزاد ، مقامات محترم مالزی و آقای “توماس آلبریچ” برسانیم. این چه سیاستی است که یو ان مالزی چشمان خود را به زندگی تباه شده پناهندگان ایرانی بسته نگه داشته ؟ آیا منافعی در این امر هست؟ یو ان مالزی به علت عدم مدیریت علمی و بدون آگاهی از شرایط واقعی سیاسی و اجتماعی ایران دست به ریجکت بانوان ایرانی از زن مجرد تا مادران تنهای قربانی خشونت خانگی میزند.
این درحالی است که هرهفته یک زن جوان یا دختری کم سن ایرانی، توسط اقوامش در وطن ما به قتل میرسد و دولت ضد مردمی تهران این قاتلین را بدون مجازات رها میکند. جمهوری اسالمی که ایران را به گروگان گرفته باالترین آمار اعدام را در دنیا دارد
. جمهوری دروغین ضد اسالمی با دستگیری و کشتار روشنفکران ، دگراندیشان دینی ، فعالین سیاسی ، صنفی و دانشجویان و جوامع رنگین کمانی ، بزرگترین دشمن مردم ایران است.
جمهوری ترور، شکنجه و کشتار، آزادی خواهان فراری از کشور را نیز رها نکرده است. اعزام تیم های ترور و استخدام لمپن ها درکشورهای میزبان مبارزین ، برای ترور مخالفین رژیم تهران یک امر ثابت شده در دنیای امروز است.
اما یو ان مالزی فاقد هر گونه درکی از شرایط سیاسی ، اجتماعی ایران یک عینک دودی دارد که فقط پناهندگان کشورهای درگیر جنگ را با آن می تواند ببیند. آقای آلبریچ ، جنگ در کشور من بیش از 45 سال است بین مردمی که هر روز در خانه وخیابان توسط عوامل رژیم تهران کشته میشوند و رژیمی که فقط در جهت چپاول و نابودی ایران عمل میکند شروع شده است.
چرا ما اعتراض داریم : خانم ها /آقایان حقوق اولیه بشر تنها واژه های مورد مصرف در مکاتبات کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد نیست. _ ما پناهندگان ایرانی به اتکای ماده 14 منشور جهانی حقوق بشر به یو ان پناه آورده ایم…. اما سهم ما پناهندگان ایرانی تبعیض و فراموشی 6 ساله بوده است. _ ما به عدم رعایت اصول اساسی اسکان مجدد در مورد پناهندگان ایرانی به شدت اعتراض داریم .
یوان مالزی درحالی که مداوما 4 شرط را برای اسکان مجدد پناهندگان ایرانی بهانه خود قرار داده که دسته دسته پناهندگان از سایر ملیت ها با شرایط خوب ، سالمت کامل ، درآمد خوب و زندگی بدون مشکل را به عنوان افراد آسیب پذیر اعزام میکند. ما به بخش” آر اس تی یو ان ” اعتراض داریم : که چگونه بدون ارتباط با جامعه پناهندگان ایرانی تشخیص می دهد یک مادر تنها و آسیب دیده و یا یک پناهنده درخطر و یا یک خانواده آسیب پذیر باید سالها و ده ها سال اینجا بمانند و افرادی مشابه از سایر ملیت ها در عرض کمتر از 5-4 سال به کشور سوم بروند؟ ماخواهان رسیدگی دقیق به پرونده های پناهندگان ایرانی مالزی با توجه به میانگین توقف 12 سال می باشیم. خانم ها /آقایان 85درصد پناهندگان ایرانی) دارندگان کارت قبولی ( بیش از 11 سال در مالزی بالتکلیف رها شده اند. بیماری ، بیکاری ، عدم تحصیل فرزندان و تالشی برای خانواده ها. اینها نتیجه ی سیاست های ” یو ان مالزی” برای ما پناهندگان کم تعداد ایرانی بوده و هست. آقای آلبریچ ما شما و بی تدبیری شما را علت اصلی نابودی عمر و زندگی خود وفرزندانمان می دانیم.
ما اعضای جامعه پناهندگان و پناهجویان ایرانی می خواهیم از کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل : 1_ حقوق قانونی پناهندگان )مصرح در آرتیکل ۱۴ منشور جهانی حقوق بشر ( پروندههای پناهندگان ایرانی را با بایکوت 10 تا 16 سال ، بعد از سالها توقف غیر قانونی مانند سایر ملیت ها رسیدگی نماید، تا توقف 6 ساله قبل از 2024 شاید جبران شود. 2_ پناهندگان دارای شرایط ویژه مانند بیماران ، زنان تنها، فعاالن سیاسی و حقوق بشرمورد تهدید، وخانواده های بدون امکان تامین معاش را در اسرع وقت مورد توجه برای اعزام به کشور سوم قرار دهند. 3_ شرایط رفع اجحاف برای کمک های معیشتی و دارویی و درمانی پناهندگان ایرانی را رفع نماید تا مانند سایر ملیت ها مورد حمایت سازمان های خیریه قرار گیرند. 4_ رفع مشکل آموزش کودکان که سالهاست وعده یو ان بوده ولی هیچ گشایشی نشده است.
ما پناهندگان ایرانی مقیم مالزی تالش داریم صدایمان را بصورت واضح و صریح به گوش سازمان کمیساریای عالی پناهندگان دفتر مالزی ودولت معظم مالزی و تمامی مجامع بینالمللی حقوق بشری برسانیم و از همه بر ای نجات از این وضعیت اسفبار کمک بخواهیم و برای اسکان مجدد در کشور ثالث درخواست کمک داریم.
جامعه پناهندگان و پناهجویان ایرانی درمالزی
متن انگلیسی خواسته پناهندگان در مالزی