مجتبی میثمی، نویسنده، مترجم و پژوهشگر ایرانی، از خرداد ماه ۱۴۰۳ تحت فشارهای شدید امنیتی قرار گرفته است. ماموران امنیتی با یورش به منزل و محل کار وی در تهران و قزوین، به طور گسترده به ضبط اموال شخصی، از جمله هزاران جلد کتاب، اقدام کرده‌اند.
به گزارش کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی، این نویسنده که به دلیل مشکلات جسمی، قادر به حضور در تمامی جلسات بازجویی نبوده است، در نامه‌ای به دخترش از وضعیت نامناسب خود و دلایل این فشارها ابراز بی‌اطلاعی کرده است.
مصادره‌ی گسترده کتاب‌های شخصی آقای میثمی، که سال‌ها برای گردآوری آن‌ها تلاش کرده بود، نشان‌دهنده‌ی تلاش برای محدود کردن دسترسی وی به منابع اطلاعاتی و جلوگیری از فعالیت‌های پژوهشی و فرهنگی اوست.
این اقدامات در حالی صورت می‌گیرد که آقای میثمی هیچ اتهامی به طور رسمی متوجه او نشده است و دلایل این فشارها همچنان نامشخص است.
مجتبی میثمی در این خصوص نامه‌ای به دخترش نوشته که در بخش‌هایی از آن چنین آمده است: «چرا اگر جرم من محرز است، پرونده را به دادسرا و دادگاه نمی‌فرستند؛ و اگر نیست چرا این همه ماجرا را کش می‌دهند؟… تو هم که می‌دانی پس از بازنشستگی تنها انگیزه‌ای که مرا با رشته‌ی زندگی پیوند می‌داد و می‌دهد، مطالعه، ترجمه و نوشتن است، به همین دلیل بود که آن کتابخانه را تجهیز کردم… اکنون که این امکان هم از من سلب شده است و نزدیک به هزار جلد از کتاب‌هایم را برده‌اند و هنوز حتی لیست اموال و کتاب‌های ضبط شده‌ام را هم به من اعلام نکرده‌اند. دیگر نمی‌دانم چه باید بگویم؟».
فشار بر نویسندگان، روشنفکران و فعالان فرهنگی در ایران، به ویژه در سال‌های اخیر، به شدت افزایش یافته است. این اقدامات با هدف ایجاد جو رعب و وحشت و سرکوب آزادی‌های فکری و بیان صورت می‌گیرد.
مصادره‌ی کتاب‌ها و بازجویی‌های مکرر از آقای میثمی، نقض آشکار حقوق اساسی وی از جمله حق آزادی بیان، حق دسترسی به اطلاعات و حق مالکیت محسوب می‌شود.
جامعه‌ی جهانی و نهادهای حقوق بشری باید نسبت به اینگونه اقدامات اعتراض کرده و از دولت ایران بخواهند تا به این فشارها پایان دهد و به حقوق اساسی شهروندان خود احترام بگذارد.