طی روزهای اخیر یک زندانی زن، محبوس در زندان سنندج به دلیل نبود امکانات پزشکی در این زندان جان‌باخت، در حالی این گزارش منتشر شده است که روز چهارشنبه هفدهم اسفندماه، یک زندانی دیگر به نام فرهاد نقی‌زاده، فرزند ابراهیم اهل روستای “باراجوق” از توابع ارومیه در پی عدم رسیدگی پزشکی و تعلل در اعزام به بیمارستان جان خود را از دست داد. شهریور ماه ۱۴۰۱ نیز یک زندانی دیگر به همین دلیل در زندان سپیدار اهواز جان خود را از دست داده است.
به گزارش کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی، روز چهارشنبه هفدهم اسفندماه فرهاد نقی‌زاده، محبوس در زندان ارومیه و روز یکشنبه هفت اسفند ماه آمنه احمدی، که به اتهام مربوط به مواد مخدر در زندان سنندج محبوس بود به دلیل عدم دسترسی به خدمات پزشکی جان‌باختند، آمنه با یک مسمومیت ساده جان باخت و آقای تقی زاده به دلیل تعلل در اعزام به بیمارستان.
یک منبع مطلع در این‌باره به گزارشگر ما گفت: “آمنه به دلایلی دچار مسمومیت ساده غذایی شده بود که مسئولین زندان به حرف‌های او توجه نکردند و فقط وی را به بهداری زندان منتقل کردند و با یک معاینه ساده او را در حالی که هنوز آثار بیماری بر تن و بدن وی بود به داخل بند بازگردانند.”
این منبع در ادامه گفت: “مرگ آمنه فقط و فقط به دلیل بی توجهی مسئولین کانون اصلاح و تربیت بود و گرنه یک مسمومیت ساده که نباید جان یک انسان را بگیرد.”
او در پایان گفت:” به مدت سه روز از شدت درد در داخل زندان در حالی که مسئولین وضعیت وی را می دیدند با مرگ دست و پنجه نرم می کرد و در آخر به دلیل اینکه وی را به بیمارستان‌های خارج از زندان منتقل نکردند جان باخت.”
لازم به ذکر است: روز چهارشنبه ۹ شهریور ۱۴۰۱ مهدی (ضیا)سلیمانی، محبوس در زندان سپیدار اهواز نیز بنا به گزارش‌های دریافتی به دلیل عدم دسترسی به خدمات پزشکی نامناسب جان باخته بود.
بنا بر این گزارش عوامل زندان سپیدار مانع از اعزام او به بیمارستان شده و از درمان او جلوگیری کرده بودند.
پس از درگذشت این زندانی و هنگامی که خانواده او جهت پیگیری موضوع مرگ او به زندان مراجعه کرده‌اند مقامات زندان مرگ آقای سلیمانی را ناشی از «عفونت» اعلام کردند.
دستگاه قضایی کشور پیش‌تر از سیاست حبس زدایی در ایران خبر داده بود، اما هیچ وقت بیان نکرده بود که می خواهند حبس زدایی را از زندانیان بیمار و یا با ممانعت آنان به بیمارستان شروع کنند.
در ماده 102 و 113این آیین نامه اشاره شده که بهداری زندان مکلف است دستکم ماهی یکبار نسبت به تست پزشکی کلیه محکومان اقدام نماید و محکوم به محض احساس کسالت جریان را به مسئول امور نگهبانی زندان اطلاع داده و با اخذ معرفی نامه به بهداری زندان اعزام و دارو و دستورهای پزشکی لازم را دریافت دارد.بنابراین پزشک زندان مکلف به رسیدگی و مراقبت از سلامت جسمی بیماران است و در صورت وجود هرگونه مشکلی برای سلامت زندانیان باید به آن رسیدگی کند .
ممکن است که رسیدگی و درمان زندانی در محیط بهداری زندان ممکن نباشد و یا امکانات مورد نیاز وجود نداشته باشد که در اینصورت در ماده 103 همان آیین نامه پیش بینی شده است که در این شرایط خروج محکوم از زندان برای انتقال به بیمارستان با اجازه رئیس زندان و موافقت قاضی ناظر امکان پذیر است. برای انتقال به بیمارستان باید ضرورت وجود داشته باشد که تشخیص وجود این ضرورت به عهده پزشک زندان به عنوان متخصص امر است. اما در زندان‌های ایران این رئیس زندان است که تصمیم می گیرد کدام زندانی به بیمارستان بیرون از زندان اعزام شود.
دراسناد حقوق بشری نیزافراد به صرف انسان بودن دارای حقوقی هستند از جمله حق حیات،آزادی،بهداشت و درمان که این حقوق همگانی است و زندانی بودن تغییری در رعایت این حقوق ایجاد نمیکند. در ماده 10میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی که ایران نیز به آن پیوسته بیان شده است: با کلیه افرادی که از حقوق خود محروم شده اند باید با انسانیت و احترام به حیثیت ذاتی شخص انسان رفتار کرد. درماده 9 مجموعه اصول اساسی مربوط به معالجه زندانیان اشاره شده است که زندانیان باید به خدمات بهداشتی موجود در داخل کشور دسترسی داشته باشند بدون آنکه به خاطر وضعیت قضایی خود دچار تبعیض شوند.
عکس متغلق به فرهاد نقی‌زاده فرزند ابراهیم اهل روستای “باراجوق” که در زندان ارومیه جان‌باخت
نویسنده:رحیم(شهرام)الیاسی
