در پی یورش گارد زندان رجائی شهر کرج به اندرزگاه یک سالن یک این زندان، بسیاری از وسائل زندانیان شکسته و برخی دیگر از افراد ضرب و شتم شدند و یک زندانی در پی شدت جراحات وارده به سلول انفرادی منتقل شد.
به گزارش کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی، روز یکشنبه ۱۱ اردیبهشت ماه ۱۴۰۱، به دستور حسین زاده، قاضی ناظر بر زندان و نادمی، رئیس حفاظت اطلاعات زندان رجائی شهر، ماموران گارد ویژه به اندرزگاه یک سالن یک هجوم برده و به بهانه تفتیش، بسیاری از وسائل شخصی زندانیان را شکسته و بسیاری از مددجویان را با شوکر و مشت و لقد، ضرب و شتم کردند و یکی از زندانیان با نام خانوادگی یزدی در پی شدت جراحات وارده و وخامت حال پس از انتقال به بهداری زندان به سلول انفرادی در بند امن منتقل شد.
یک منبع مطلع در اینباره گفت: “نادمی، رئیس حفاظت زندان رجایی شهر کرج که به تازگی به این زندان منتقل شد اعلام کرده(این مکان را به محلی ناامن برای زندانیان تبدیل می کنم تا رنگ آفتاب را هم نبینند). از زمان ورود نادمی، زندانیانی که به سلول انفرادی منتقل می شوند به طرز فجیعی شکنجه می‌شوند و همه را با دست بند و پابند، پس از ضرب و شتم توسط مامورانی که در بند امن تحت حفاظت سپاه پاسداران است می برند و هیچگونه امکاناتی در اختیار افرادی که داخل انفرادی ها هستند نیست. آن مکان به شدت بوی ادرار و تعفن می دهد و این دسته از زندانیان حتی از حق ملاقات، خرید، هرگونه تماس تلفنی، درمان هم محروم هستند و در تمام مواقع جراحات ناشی از ضرب و شتم را نمی توانند درمان کنند چون به بهداری منتقل نمی شوند. زندانیان حق اعتراض ندارند و با کوچکترین اعتراض اول دست بند و پابند میکنند بعد میبرن بیرون جایی که دوربین نداره با اسپری به صورت زندانی‌ها می‌زنند تا قدرت بینایی آنها را ضعیف شود و ماموران گارد در گروههای ۴ الی ۵ نفری با باتوم به جان زندانی می افتند و هیچ کس نمیتونه بداد آن زندانی برسه آخه کجای دنیا زندانی‌ها رو اینجوری شکنجه میکنند. رئیس قوه قضائیه مدعی هست شکنجه در زندانهای ایران نیست اما ما بعنوان اول یک انسان بعد یک زندانی در زندان رجائی شهر محبوس شدیم هر ثانیه در حال شکنجه شدن هستیم به هر شکل ممکن توسط مسئولان و یا ماموران گارد این زندان.”
این منبع مطلع در ادامه این گزارش با ذکر نمونه ای از موارد شکنجه در زندان رجایی شهر کرج افزود:”روز یکشنبه ۱۰ اردیبهشت ماه ۱۴۰۱، به دستور حسین زاده، قاضی ناظر بر زندان رجایی شهر کرج و نادمی، رئیس حفاظت این زندان ماموران گارد به اندرزگاه ۱ سالن ۱ هجوم بردند و به بهانه اینکه زندانیان گوشی دارند و اخبار زندان را به بیرون منتقل می کنند یکی از زندانیان با نام یزدی را به زیر ۸ این زندان منتقل کرده و در نقطه ای بدور از ثبت توسط دوربینهای مداربسته او را با شوکر و مشت و لقد ضرب و شتم کردند و در نهایت با توجه به شدت آثار ضرب شتم بر بدن این زندانی او را به سلول انفرادی منتقل کرده و از حق ملاقات و هرگونه تماس هم محروم کردند.”
ضرب و شتم و شکنجه و تحقیر زندانیان در زندان رجائی شهر کرج در حالی ادامه دارد که در تاریخ ۶ دی ماه ۱۴۰۰، غلامحسین محسنی اژه ای، رئیس قوه قضائیه در جلسه مسئولان رده بالای قوه قضائیه اعلام کرد: “به هیچ وجه نباید متهم تحقیر شود و باید توجه داشت که جلب و بازداشت متهم به مثابه مجازات و کیفر رساندن او نیست و مجازات و کیفر متهم در زمره اموری است که باید روال قانونی خود را طی کند.”
همچنین، در تاریخ ۳۰ فروردین ماه ۱۴۰۱، بهنام موسیوند، زندانی سیاسی، پس از امتناع از زدن دستبند و پابند برای انتقال به مرکز درمانی خارج از زندان رجائی شهر کرج، ضرب و شتم شد و اعلام اعتصاب غذا کرد و این زندانی سیاسی پس از انتقال به زندان اوین و شدت ضعف جسمانی بر اثر اعتصاب غذا در بیمارستان طالقانی تهران بستری و تحت عمل آندوسکوپی قرار گرفته است.
حقوق بشر در ایران، در تاریخ ۱۶ اسفند ماه ۱۴۰۰، با انتشار گزارشی به شرح محرومیت بهمن کاظمی، متهم محبوس در بند قرنطینه زندان رجائی شهر کرج، علیرغم آسیبهای فیزیکی از قبیل آثار ۷ گلوله در ناحیه شکم و پهلو و سایر اعضای بدن و محرومیت او از دسترسی به خدمات پزشکی، عدم اعزام او حتی به بهداری زندان و عدم رعایت حقوق دسترسی او به وکیل و ملاقات را اطلاع رسانی کرده بود.
محرومیت از درمان زندانیان در حالی ادامه دارد که در تاریخ ۲۳ فروردین ماه ۱۴۰۱، سازمان‌عفو بین‌الملل با انتشار گزارشی تفصیلی به شرح کامل محرومیت زندانیان محبوس در زندانهای ایران از حق درمان و همچنین به تشریح وضعیت اسف بار آنها پرداخت. ممانعت از دسترسی به خدمات پزشکی، عدم اعزام زندانیان به مراکز درمانی، ناکافی بودن امکانات بهداری زندانهای ایران، عدم وجود پزشکان متخصص با توجه به جمعیت جاری در زندانهای ایران، تصمیم گیری افراد غیرمتخصص از قبیل دادستان و یا ضابطان امنیتی برای دسترسی یک زندانی به خدمات پزشکی و حق درمان از جمله بخشی از اشارات سازمان‌عفو بین الملل در گزارش خود است.
هرگونه ضرب و شتم و با اعمال هرگونه رفتار تحقیر آمیر بر افراد مصداق بارز شکنجه و ناقض ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر و ماده ۷ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی است.