سازمان عفو بین الملل، گزارشی جامع در خصوص محرومیت زندانیان محبوس در زندانهای ایران را منتشر کرد.
به گزارش کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی، امروز سه شنبه ۲۳ فروردین ماه ۱۴۰۱، سازمان‌عفو بینالملل با انتشار گزارشی به تشریح روند رو به افزایش محرومیت زندانیان محبوس در زندانهای ایران از حق دسترسی به درمان و سایر مراقبت‌های پزشکی و بهداشتی پرداخت.
این سازمان بین المللی مدافع حقوق بشر، گزارش منتشر شده خود را با تیتر《در انتظار اتاق مرگ》نامگذاری کرده است.
دیانا الصحاوی، معاون امور خاورمیانه و شمال آفریقا در سازمان عفو بین الملل، در تشریح این گزارش اعلام کرد:”مقامات زندانهای ایران با ممانعت عامدانه از دسترسی زندانیان بیمار به مراقبت‌های پزشکی حیاتی و امتناع از انجام تحقیقات درباره مرگ‌های ناشی از اعمال غیرقانونی و برقراری عدالت و پاسخگویی، در حال ارتکاب نقض تکان‌دهنده حق حیات هستند. سازمان عفو بینالملل در گزارش تحقیقیِ تازه‌ای با نام در اتاق انتظار مرگ، مرگ‌های در پی محرومیت از مراقبت‌های پزشکی در زندانهای ایران، مستند ساخته که چگونه مقامات زندان‌ها با ممانعت از اعزام یا تاخیر در انتقال اورژانسی زندانیان به بیمارستان، در مرگ زندانیان نقش داشته و یا مسبب اصلی آن هستند.”
معاون امور خاورمیانه و شمال آفریقا در سازمان عفو بینالملل همچنین افزود:”برابر با الگوهای جاافتاده مربوط به مصونیت سیستماتیک ناقضان حقوق‌بشر در ایران، تا به امروز، مقامات از انجام تحقیقات شفاف و مستقل درباره مرگ زندانیان در پی گزارش‌های مرتبط با محرومیت از مراقبت‌های پزشکی سرباز زده‌اند و تضمین نکرده‌اند که افراد مظنون به دارا بودن مسئولیت کیفری محاکمه و مجازات شوند.”
الطحاوی، خاطرنشان کرد:”بی‌اعتنایی وحشتناک مقامات ایران به جان انسان‌ها عملا زندانهای ایران را به اتاق انتظار مرگ برای زندانیان بیمار تبدیل کرده است و موجب شده است که بیماری‌های به طور معمول قابل‌درمان به‌طور اسفباری به مرگ ختم شوند.”
وی افزود:”مرگ‌های رخ داده در زندان که نتیجه‌ی محرومیت عمدی از مراقبت‌های پزشکی‌اند، سلب خودسرانه حق حیات محسوب می‌شوند، که در قوانین بین‌المللی یکی از موارد نقض شدید حقوق بشر است. به علاوه، چنانچه افراد مسئول، قصد کشتن زندانی را داشته‌اند و یا با درجه قابل توجهی از اطمینان می‌دانسته‌اند که مرگ پیامد بدیهی اعمال غیرقانونی آنها خواهد بود و با این وجود به رفتار خود ادامه داده‌اند، مرگ زندانی، اعدام فراقضایی نیز محسوب می‌شود، که یک جرم بین‌المللی است.”
این گزارش تحقیقی جزئیات مرگ ۹۲ مرد و ۴ زن را در ۱۸ استان و ۳۰ زندان در سراسر ایران از ژانویه ۲۰۱۰ به این سو بررسی می‌کند و مبتنی بر اسناد گردآوری شده از سوی عفو بینالملل از مجموعه‌ای از نمونه‌های گویا، یافته‌های طولانی مدت در مورد ممانعت عامدانه از دسترسی به مراقبت‌های پزشکی کافی در زندان های ایران و بررسی مفصل گزارش‌های گروه‌ها و سازمان‌های مستقل حقوق بشری است.
همچنین ۹۶ پرونده بررسی شده جامع نبوده و دربرگیرنده تمام نمونه‌های مرگ بر اثر محرومیت از مراقبت‌های پزشکی در زندان‌ها نیستند زیرا آمار واقعی چنین مرگ‌‌هایی احتمالا بسیار بیشتر از این‌هاست. موارد نقض حقوق بشر در ایران اغلب به دلیل ترس موجه از انتقام‌جویی و سرکوب بی امان جامعه مدنی و رسانه‌های مستقل از سوی مقامات، گزارش نمی‌شوند.
موارد نقض حقوق بشر در ایران اغلب به دلیل ترس موجه از انتقام جویی و سرکوب بی امان جامعه مدنی و رسانه های مستقل از سوی مقامات، گزارش نمی شوند.
فهرست تهیه شده همچنین مرگ هایی را که بر اساس گزارش های قابل اعتنا، ناشی از شکنجه یا سایر بدرفتاری ها یا استفاده مقامات از سالح گرم بوده اند، شامل نمی شود. سازمان عفو بین الملل گزارش جداگانه ای در این رابطه در سپتامبر ۲۰۲۱ منتشر کرده بود.
بی توجهی مرگبار به زندانیان بیمار
سازمان عفو بین الملل پیامدهای کشنده ی ناشی از رویه ی رایجِ ممانعت از اعزام یا تاخیر در انتقال اورژانسی زندانیان دارای شرایط حاد به بیمارستان از سوی مقامات زندان را مستند کرده است.
این سازمان بین المللی مدافع حقوق بشر، همچنین ثبت کرده است که چگونه مقامات زندان، زندانیان را در طول دوران حبس خود از دسترسی به مراقبت های پزشکی مکفی، از جمله آزمایش های تشخیصی، معاینات منظم و مراقبت های پس از عمل، محروم می کنند، محرومیتی که موجب وخامت عوارض بیماری های از پیش موجود زندانیان و تحمیل درد و رنج بیشتر بر آن ها شده و در نهایت به مرگ های نا به هنگام منتهی شده است.
بهداری های زندان در ایران به امکانات مورد نیاز برای رسیدگی به مشکلات پیچیده سلامتی مجهز نیستند. آن ها هم چنین فاقد نیروی انسانی کافی هستند و نه فقط پزشک متخصص کم دارند و این پزشکان حتی در صورت نیاز برای ۱ یا چند ساعت در طول هفته به بهداری می روند.
محرومیت از حق درمان افراد و ممانعت از اعزام زندانیان به مراکز درمانی تخصصی و تداوم درد و رنج بر آنها ناقض ماده ۵ اعلامیه جهانی حقوق بشر و مصداق بارز شکنجه است.