ماموران امنیتی جمهوری اسلامی از حضور خانواده‌های و نزدیکان اعدام‌شدگان سیاسی تابستان ۱۳۶۷ در گورستان «گلزارخاوران» تهران جلوگیری کردند.
به گزارش کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی، یک منبع مطلع درگفتگویی با کمپین گفت”خانواده‌های اعدام‌شدگان دهه‌ی شصت، هر ساله در نخستین جمعه‌ی شهریورماه و همچنین آخرین جمعه‌ی سال مراسم یادبودی را در گورستان «گلزارخاوران» برگزار می‌کنند که هر ساله با برخوردهای امنیتی و گاه بازداشت شرکت کنندگان در این مراسم همراه بوده است.”
این منبع مطلع در ادامه افزود”در روز جمعه ۶ شهریورماه ۱۳۹۴ نیروهای امنیتی با کسانی که قصد ورود به «گلزارخاوران» را داشتند با خشونت تمام از ورود آنها ممانعت کرده و در این میان، تعدادی را هم بازداشت کرده اند. ماموران امنیتی پس از ممانعت ازحضور خانوده ها به آنها گفته اتد که تا پایان شهریورماه حق ورود به این گورستان را ندارند.”
اعدام زندانیان سیاسی در تابستان ۱۳۶۷ واقعه‌ای بود که طی آن هزاران زندانیان سیاسی وابسته به سازمان مجاهدین خلق و سازمان‌های چپ گرا و کمونیست با دستور مستقیم «آیت‌الله خمینی» به صورت مخفیانه و گروهی در زندانهای جمهوری اسلامی در ایران در ماه‌های مرداد و شهریور ۱۳۶۷ اعدام شدند.
تعداد قربانیان این واقعه بیش از ۵۰۰۰ نفر گزارش شده است.
بیشتر اعدام‌شدگان چپ‌گرای زندانهای تهران در گورهای دسته‌جمعی در گورستان «گلزارخاوران» به خاک سپرده شدند.
تصمیم‌گیری در خصوص اعدام این زندانیان که بسیاری‌شان در حال سپری کردن دوران محکومیت زندان خود بودند، به یک کمیته‌ی سه نفره متشکل از «مصطفی پورمحمدی»، «مرتضی اشراقی»، و «حسین علی نیری» سپرده شد.
«مصطفی پورمحمدی» هم‌اکنون وزیر دادگستری در دولت «حسن روحانی» است.
اجساد این اعدام‌شدگان هیچ‌گاه به خانواده‌های‌شان تحویل داده نشد و تنها مکان‌هایی به عنوان گور دسته جمعی آنها مشخص گردید که شناخته ترین آنها گورستان «گلزارخاوران» در جنوب شرقی تهران است.
«پس از تهاجم نیروهای سازمان مجاهدین خلق با پشتیبانی ارتش عراق به داخل ایران،«آیت‌الله خمینی» حکمی را درخصوص بررسی مجدد پرونده افراد زندانی که همچنان بر سر موضع خود بودند و صدور حکم محکومیت اعدام برای کسانی که برنامه شورش در زندان هم زمان با برنامه‌های بیرون سازمان داشتند، صادر کرد.»
حکم مربوطه در بر می آید:
«از آنجا که منافقین خائن به هیچ وجه به اسلام معتقد نبوده و هر چه می‌گویند از روی حیله و نفاق آنهاست و به اقرار سران آنها از اسلام ارتداد پیدا کرده‌اند، با توجه به محارب بودن آنها و جنگ کلاسیک آنها در شمال و غرب و جنوب کشور با همکاری‌های حزب بعث عراق و نیز جاسوسی آنها برای صدام علیه ملت مسلمان ما و با توجه به ارتباط آنان با استکبار جهانی و ضربات ناجوانمردانهٔ آنان از ابتدای تشکیل نظام جمهوری اسلامی تا کنون، کسانی که در زندانهای سراسر کشور بر سر موضع نفاق خود پافشاری کرده و می‌کنند، محارب و محکوم به اعدام می‌باشند و تشخیص موضوع نیز در تهران با رای اکثریت آقایان حجت‌الاسلام نیری دامت افاضاته (قاضی شرع) و جناب آقای اشراقی (دادستان تهران) و نماینده‌ای از وزارت اطلاعات می‌باشد، اگر چه احتیاط در اجماع است، و همین طور در زندانهای مراکز استان کشور رای اکثریت آقایان قاضی شرع، دادستان انقلاب و یا دادیار و نماینده وزارت اطلاعات لازم الاتباع می‌باشد، رحم بر محاربین ساده‌اندیشی است، قاطعیت اسلام در برابر دشمنان خدا از اصول تردیدناپذیر نظام‌اسلامی است، امیدوارم با خشم و کینه انقلابی خود نسبت به دشمنان اسلام رضایت خداوند متعال را جلب نمایید، آقایانی که تشخیص موضوع به عهده آنان است وسوسه و شک و تردید نکنند و سعی کنند اشداء علی الکفار باشند. تردید در مسائل قضایی اسلام انقلابی نادیده گرفتن خون پاک و مطهر شهدا می‌باشد. والسلام»
درخصوص واقعه کشتار زندانیان سیاسی در دهه ۶۰ فیلمهای مستند فراوانی ساخته شده و همچنین نمایشنامه‌های مختلفی به روی صحنه رفته است.
«سرگذشتهای ناتمام» فیلم مستندی است که از سوی «بنیاد برومند» ساخته شده و، روایت خانواده‌های اعدامیان تابستان ۶۷ را منتشر کرده است .
«رویای آزادی» در سال ۲۰۱۳ از سوی تلویزیون فارسی زبان «من و تو » در بیست و پنجمین سالگرد کشتار زندانیان سیاسی سال ۶۷ منتشر گردید که روایت زنانی است که دههٔ ۶۰ را به عنوان زندانیان سیاسی سپری کرده‌اند. این مستند برای نخستین بار با مصاحبه با این زنان زندانی از شرایط و اتفاقات آن دوران پرده برداشت.
«آنها که گفتند» نه فیلمی است در خصوص کشتارهای سال ۶۷که در سال ۲۰۱۴ توسط «نیما سروستانی»، فیلمساز ایرانی مقیم سوئد ساخ
«ایرج مصداقی» یکی از از جان به در بُردگان کشتارهای تابستان ۶۷ که اکنون به عنوان پناهنده سیاسی در سوئد زندگی می کند و همچنان آثار شکنجه‌های دوران زندان در وی آشکار است به همراه فریده آرمان دیگر شخصیت حاضر در فیلم است که تصویر وی در حالیکه عکس دو همسر اعدامی و ترور شده‌اش را در دست دارد، پوستر اصلی فیلم است.
همسر اول «فریده آرمان»، «مهدی میرشاهزاده» در زمستان ۱۳۶۲ در زندان اوین اعدام شد، و همسر دومش «غلام کشاورز »از چهره‌های اصلی رهبری دهه ۱۳۶۰ «حزب کمونیست ایران»، در حالیکه برای ملاقات اعضای خانواده‌اش در قبرس بسر می‌برد، در خیابان ترور شد.
فریده آرمان مقیم سوئد و از اعضای رهبری «حزب کمونیست کارگری ایران» است.
این فیلم مستند در جشنواره آمستردام از میان صدها فیلم جزو ۱۵ فیلم برتر مرحله نیمه نهایی جشنواره قرار گرفت.