سکینه پروانه، زندانی سیاسی کُرد اهل خراسان که در زندان قرچک ورامین دوران محکومیت خود را سپری می‌کند، با نگارش نامه ای سرگشاده ضمن اشاره به وضعیت نامساعد این زندان، از ضرب و جرح خود هنگام بازداشت و آزار و اذیت خانواده‌اش توسط نهاد های امنیتی پرده برداشته و اعلام کرده در پاسخ به «ناحقی» های صورت گرفته علیه او، دست به اعتصاب غذای نامحدود زده است.
به گزارش کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی «سکینه پروانه» زندانی سیاسی کرد اهل خراسان که زندان قرچک ورامین نگهداری می‌شود، طی نامه ای سرگشاده از نحوه برخورد ماموران بازجو و شرایط زندان و ضرب و جرح خود خبر داده است.
در قسمتی از این نامه آمده است: «حال برای اعتراض به ظلم و ستمی که بر مردم مظلوم کردستان می‌رود و در اعتراض به ضرب و شتم، آزار و اذیت و توهین‌ها و تبعیض‌هایی که در مدت بازداشت تجربه کرده‌ام و همچنین با درخواست پایان یافتن آزار و اذیت خانواده، برادر و خواهرم که بارها احضار و تهدید شده‌اند دست به اعتصاب غذای نامحدود زده‌ام. من به عنوان یک شهروند حتی از داشتن وکیل مدافع نیز محروم شدم و وکیل من آقای پیام درفشان نیز اخیرا بازداشت شده است. این اعتصاب تا زمانی که جان در بدن دارم و نفس می‌کشم ادامه خواهد داشت. جسد من بر روی دست نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی خواهد ماند.»
پیش‌تر شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب اسلامی تهران سکینه پروانه را به تحمل ۵ سال حبس تعزیری و ۲ سال ممنوعیت از عضویت در گروه‌ها و جمعیت‌های سیاسی محکوم شده کرده بود.
این زندانی سیاسی ۲۹ ساله به دلیل شعارنویسی در زندان، اواخر اسفند ماه ۹۸ از زندان اوین به یک سلول انفرادی در زندان قرچک منتقل شده بود و هنگام انتقال به زندان قرچک مورد ضرب و شتم شدید ماموران زندان قرار گرفته و به او دستبند و پابند زده اند. نامبرده همچنین به مدت چهار روز با دستبند و پابند در سلول انفرادی این زندان نگهداری شده و سپس به بیمارستان روانی امین‌آباد در تهران منتقل شده است.
به گفته یک منبع مطلع؛ «سکینه پروانه، حدود دو ماه پیش، پس از قطع همکاری‌اش با یکی احزاب اپوزیسیون کرد، خود را در مرز ایران و کردستان عراق به نیروهای ایرانی تسلیم کرده بود و پس از نگهداری در بند ۲۰۹ زندان اوین اوایل اسفند ماه به بند زنان زندان اوین منتقل شد.»
«سکینه پروانه» در تاریخ ۱۸ بهمن‌ماه ۹۸ توسط نیروهای وزارت اطلاعات دستگیر و به بازداشتگاه موسوم به بند ۲۰۹ زندان اوین منتقل شده بود.
متن کامل این نامه را در ادامه بخوانید:
من سکینه پروانه اوایل پاییز ۹۸ توسط نیروهای امنیتی به بهانه ملاقات با خانواده‌ام بر سر قرار کشانده شده و در شهر سلیمانیه عراق بازداشت شدم. من در جریان بازداشتم به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفته و ناخن‌های پایم شکسته شد. به مرز ایران و عراق منتقل شدم و در آنجا نیروهای امنیتی از من خواستند تا در دستنوشته‌ای از تعدادی از احزاب کردی مخالف نظام ابراز انزجار کرده و آن را امضا کنم و بنویسم که با خواست خودم تسلیم نیروهای ایرانی شده‌ام. خواسته‌ای خلاف واقع که نپذیرفتم و آنها با مقاومت من رو به رو شدند. اما خود یادداشتی نوشته و به اجبار اثر انگشت من را گرفته و پای آن ثبت کردند.
پس از آن به مدت یک هفته در بازداشتگاهی در مریوان و ۳ روز در سنندج محبوس بودم تا نهایتا به بازداشتگاه اطلاعات سپاه یعنی بند دو الف زندان اوین منتقل شدم و مدتی نیز توسط ماموران وزارت اطلاعات در بازداشتگاه ۲۰۹ مورد بازجویی قرار گرفتم و در سلول انفرادی نگهداری می‌شدم تا سرانجام در اوایل اسفندماه ۹۹ به بند زنان زندان اوین منتقل شدم.
پس از ۲۰ روز از آنجا نیز به زندان قرچک ورامین منتقل شدم. با مقاومت من در برابر انتقال به بازداشتگاه انفرادی توسط نزدیک به ۲۰ تن از ماموران و پاسیاران زن و مرد زندان مورد ضرب و شتم قرار گرفتم. در حالی که روی زمین کشیده شده و تحت فشار قرار داشتم با تزریق آمپول بی حسی توانایی حرکتم را از دست داده و با زنجیر بسته شده و به بیمارستان روان‌درمانی امین آباد منتقل شدم. یک ماه نیز در این به اصطلاح بیمارستان (تیمارستان) سپری کردم و در تمام مدت آزار و اذیت شدم. دست‌ها و پاهایم شبانه روز با دستبند و پابند به تخت بسته شده بود.
پس از بازگشت به زندان قرچک نیز از حق ملاقات و تماس تلفنی با خانواده‌ام محروم هستم و کارت تلفن من توسط ماموران زندان و به دستور نهادهای امنیتی از من گرفته شده است. در حالی که تمامی زندانیان حق ثبت ۵ شماره در کارت تلفن خود را دارند من تنها شماره مادرم ثبت بود که آن را هم از من گرفتند. در بند ۳ زندان قرچک بدون رعایت اصل تفکیک جرایم نگهداری می‌شوم. بندی که هیچ زندانی سیاسی جز من درون آن نیست و تمامی این تبعیض‌ها به دلیل کرد بودن من است.
حال برای اعتراض به ظلم و ستمی که بر مردم مظلوم کردستان می‌رود و در اعتراض به ضرب و شتم، آزار و اذیت و توهین‌ها و تبعیض‌هایی که در مدت بازداشت تجربه کرده‌ام و همچنین با درخواست پایان یافتن آزار و اذیت خانواده، برادر و خواهرم که بارها احضار و تهدید شده‌اند دست به اعتصاب غذای نامحدود زده‌ام. من به عنوان یک شهروند حتی از داشتن وکیل مدافع نیز محروم شدم و وکیل من آقای پیام درفشان نیز اخیرا بازداشت شده است. این اعتصاب تا زمانی که جان در بدن دارم و نفس می‌کشم ادامه خواهد داشت. جسد من بر روی دست نیروهای امنیتی جمهوری اسلامی خواهد ماند.
سکینه پروانه/ تیرماه ۱۳۹۹/ زندان قرچک ورامین