۴۵ تن از زندانیان سیاسی در زندان تهران بزرگ طی سه روز گذشته در پی شیوع ویروس کرونا در زندان‌های کشور و در اعتراض به ممانعت از آزادی و استفاده از حق مرخصی، از دریافت جیره غذای دولتی خودداری کردند.
به گزارش کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی، از روز دوشنبه ۲۶ اسفندماه ۱۳۹۸، چهل و پنج تن از زندانیان و متهمان سیاسی محبوس در زندان تهران بزرگ با دلایل متفاوتی ازجمله عدم اعطای مرخصی پس از شیوع ویروس کرونا در کشور، بازداشت و بلاتکلیفی چند ماهه، ممانعت از آزادی بازداشت شدگان اعتراضات آبان ماه سال جاری با تودیع قرار و آنچه اعتراض به ظلم و بی عدالتی در جمهوری اسلامی عنوان کرده‌اند، از دریافت جیره غذای دولتی خودداری کردند.
بسیاری از این زندانیان معترض در جریان اعتراضات سراسری آبان ماه ۱۳۹۸ بازداشت شده‌اند و شمار زیادی نیز در بلاتکلیفی به‌سر می‌برند. در همین خصوص، سهیل علی پناه یکی از بازداشت شدگان اعتراضات آبان‌ماه ۱۳۹۸، طی نوشتاری به شرح دلایل حضور خود در اعتراضات و فاجعه موجود در زندان تهران بزرگ پرداخته است.
همچنین از ظهر روز یکشنبه ۲۵ اسفندماه ۱۳۹۸، زندانیان سیاسی معترض محبوس در اندرزگاه چهار زندان اوین در اعتراض به عدم موافقت با مرخصی زندانیان در پی شیوع ویروس کرونا، از دریافت جیره غذای دولتی خودداری کرده‌اند و دو تن از زندانیان نیز دست به اعتصاب غذا زدند.
یادداشت سهیل علی پناه از بازداشت شدگان اعتراضات آبان‌ماه ۱۳۹۸ را در ادامه بخوانید:
“درود بر تمام عدالتخواهان! من سهیل علی پناه، جوانی ۲۰ ساله، دانشجوی ترم سه حسابداری پیش از زندان ساکن حاشیه شهر تهران، شهرک اندیشه و هم اکنون از زندان تهران بزرگ صدای خود و هم قفس‌هایم را به شما می‌رسانم. ما در اعتراض به اوضاع وخیم اقتصادی، امواج گرانی‌ها و عملکرد ضعیف دولت حسن روحانی و البته حکومت ستمگر اسلامی به خیابان‌ها آمدیم. تعداد زیادی از ما را بی‌رحمانه به رگبار گلوله بستند و ما را نیز اکنون در این گور جمعی زنده به گور کرده‌اند. از زمان دستگیری تاکنون شکنجه‌های گوناگون را تحمل کرده‌ایم اما دردناک‌تر از شکنجه‌های فیزیکی مثل تحمل شوکر و باتوم، دیدن بی عدالتی‌ها در این زندان‌هاست. با چشم خود می‌بینیم غارتگران، فروشندگان مواد مخدر، اختلاسگران و فاسدان و مجرمان واقعی را آزاد می‌کنند یا مشمول مرخصی و دیگر امتیازها می‌شوند. اما امثال من که از ابتدای نوجوانی روزها کار کرده‌اند و شب‌ها تحصیل و اکنون نیز از ادامه تحصیل محروم شده‌اند، در زندان مانده‌ایم.
امثال زندانیان سیاسی که بدون اینکه دست به سلاح برده باشند و یا آسیبی متوجه کسی کرده باشند به اعدام محکوم می شوند. تنها از این همه بی عدالتی خسته شده و فریاد می‌کشیم. حق ما نیست در این جهنم بسوزیم. حق ما نیست زنده به گور شویم. ۲۰ سال از عمرم گذشته و حتی یک بار از ته دل نخندیده‌ام. همیشه فقر، همیشه تبعیض، همیشه بی عدالتی! من نیز به اعتصاب کنندگان پیوستم. ای کاش صدای ما شنیده شود، ای کاش که فریادرسی باشد. من دیگر میلی به خوردن و آشامیدن ندارم. یا می‌میریم و یا کسی به دادمان می‌رسد.
سهیل علی پناه/ ۲۶ اسفندماه ۱۳۹۸ / زندان تهران بزرگ.”