عثمان مزین، وکیل دادگستری به مرگ پیمان یوسفی، کولبر کُرد اهل شهرستان سردشت که بر اثر شلیک مستقیم نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران، بشدت مجروح و جان خود پس از ۲۷ روز تحمل درد از دست داده است، طی یادداشتی واکنش نشان داد.
یوسف یوسفی، پدر پیمان نیز به همراه دو برادرش بنام‌های (صالح) و (محمّد) در سال ۶۸ و حین کولبری بر اثر ریزش بهمن جانشان را از دست داده‌اند.
متن کامل یادداشت عثمان مزین که در شبکه های اجتماعی منتشر شده است را در ادامه بخوانید:
پیمان یوسفی جوان کولبری بود اهل درماناوی سردشت که در مورخ ۹۸/۷/۱۲ مورد تیراندازی قرار گرفته و بعد از تحمل ۲۷ روز درد در مورخ ۹۸/۸/۹ درگذشت.
او کولبر بود؛ چون هیچ راهی برای امرار معاش نداشت و ناچاراً مثل دیگر افراد این منطقه راه کولبری را در پیش گرفت و جانش را در این راه گذاشت.
کولبری شغل نیست، اجبار و تحمیل است.
به ۳۰ سال قبل برگردیم و ببینیم پدر پیمان چه شغلی داشت و چگونه فرزندان خردسالش را بدون سرپرست تنها گذاشت؟
پدرِ (پیمان) نامش (یوسف) بود که در سال ۶۸ در همان منطقه در حال کولبری بود؛ گرفتار بهمن شده و به همراه دو برادرش بنام‌های (صالح) و (محمّد) و ۱۸ کولبر دیگر در اثر ریزش بهمن جانشان را از دست دادند. یعنی در آن روز ۲۱ کولبر اهل درماناوی جانشان را از دست دادند.
گویا کسانی که هیچ دارایی و ثروتی ندارند، چاره‌ای جز اینکه کولبری را برای فرزندانش به ارث بگذارد نداشته و اینجا کولبری هم به ارث می‌رسد!
پیمان کولبری را از پدرش به ارث برد.
کسانی که به کولبری روی می‌آورند سرنوشتی جز مرگ ندارند؛ مرگ در اثر تیراندازی، سقوط از پرتگاه‌ها، انفجار مین، ریزش بهمن و ……
اگر هیچ‌یک از این عوامل موجب مرگ کولبر نشود، قطعاً بعد از چند سال توان کارکردن را از دست داده و با نقص عضو عمر خود را در گوشه منازل یا بیمارستان‌ها طی می‌کنند.
این است سرنوشت حتمی کولبری و شرم آن هم برای کسانی‌ست که مدعی هستند کولبری شغل است و باید کولبر بیمه شود تا به خیالشان کولبر بتواند سی سال این خفت و خواری را تحمل کند.