علیرضا اعظمی؛ موبایل‌های خود را برمی‌داریم و با این تیتر مواجه می‌شویم:
“یک زندانی سیاسی دیگر به نام علیرضا شیرمحمدعلی کشته شد”
این قبیل اخبار، همیشه دردناک است اما دردناک‌تر از خبر چرایی و چگونگی این اتفاقات هولناک است.
همه‌ی ما در برابر زندانیان سیاسی و کسانی که در راه آزادی از هوای آزاد گذشته‌اند و در بند جمهوری اسلامی به سر می‌برند مسئولیم.
وقتی خبر قتل یک زندانی سیاسی گمنام را می‌شنویم، اولین چیزی که بخاطر آن خود را سرزنش می‌کنیم این است که چرا ما او را نمی‌شناختیم و چرا صدای او را در زمان حیات نشنیدیم.
این سرزنش فردی، وجدانی و منطقی است و ما به‌عنوان یک فعال سیاسی_مدنی یا یک شهروند عادی در چنین سکوتی که منجر به مرگ یک زندانی می‌شود، سهیم هستیم.
در رابطه با قتل این‌چنینیِ یک فعال سیاسی در زندان، چندین نوع قاتل دست به دست هم می‌دهند!
قاتل اول بدون شک زندانبان یا همان حکومت است که یک زندانی سیاسی را بر خلاف قانون “تفکیک زندانیان بر اساس جرائم” در کنار زندانیان بزهکار و در بند قاتلین و شرارتی‌ها نگهداری می‌کند
قاتل دوم بنگاه‌ها و دلالان رسانه‌ای هستند که با توجه به تسلط کامل بر رسانه‌های فارسی‌زبان در داخل و خارج از کشور ترجیح می‌دهند، همیشه اخبار “زندانیانِ خودی” را منتشر کنند و خبر اعتصاب غذا یا پرونده‌های ناعادلانه‌ی زندانیان غیر خودی، تا قبل از مرگ برای این رسانه‌ها از اهمیت بالایی برخوردار نیست، زیرا خوراک‌خبری خوبی محسوب نمی‌شوند.
این گروه از قاتلان را عموما فعالان رسانه‌ای اصلاح‌طلب در داخل و خارج تشکیل می‌دهند!
قاتل سوم نزدیکان زندانی و فعالین حقوق بشری هستند که از وضعیت وخیم زندانی باخبر هستند اما بخاطر مصلحت‌اندیشی و یا اعمال “حقوق بشر گزینشی” چندین زندانی شناخته‌شده را همیشه در ویترین اخبار خود نگه می‌دارند و زندانی گمنام را حتی در صفحات شخصی خود خود معرفی نمی‌کنند و زندانی گمنام در بی‌خبری محض به کام مرگ می‌رود.
و آخرین قاتل، زندانی بزهکاری است که با یک تیزی ” قتل فیزیکی” را مرتکب می‌شود!
در همین چند وقت اخیر دو زندانی سیاسی به نام‌های وحید صیادنصیری و علیرضا شیرمحمدعلی در لا به لای اخبار روزمره، جان شیرین خود را در زندان‌های جمهوری اسلامی جا گذاشتند و این اتفاق تلخ حاصل سکوت من و ما در برابر نظامی فاسد و دیکتاتور است.
زندانیان سیاسی برای زندگی و آزادگی قدم در راه مبارزه می‌گذارند و وظیفه‌ی ما این است که تا وقتی زنده و در حال مبارزه هستند، صدایشان باشیم.
آنها به سوگوار نیاز ندارند بلکه به همراه و همصدا نیازمندند…
«علیرضا اعظمی»
اشاره: مسوولیت محتوای نوشتارها و مقاله‌های ارسالی، بر عهده نویسنده است و کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی، دیدگاه‌ها و آرای مطرح شده در محتوای مطالب را ارزش‌گذاری نمی‌کند.