سارا ساعی جوقان، یکی از فعالان سازمان عفو بین‌الملل بریتانیا و از هواداران محمدعلی طاهری، مطلبی با عنوان “نسرین ستوده: پشت میله‌ها برای دفاع از دیگران” نوشته که در وبسایت عفو بین‌الملل به زبان انگلیسی منتشر شده‌است.
ترجمه فارسی این یادداشت که در اختیار کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی قرار گرفته را بخوانید:
بعضی افراد چنان اثری روی شما می‌گذارند که به جز تحسین‌شان نمی‌توانید کاری کنید و نسرین ستوده یکی از آن‌هاست.
به عنوان یکی از شاگردان محمدعلی طاهری، زندانی سابق عقیدتی که ۸ سال و نیم را در زندان سپری کرد- من به طور منظم با نسرین در خارج از ساختمان کانون وکلا در تهران ملاقات می‌کردم. در آن زمان، ایشان به خاطر فعالیت‌هایشان ممنوع الکار بودند (و در اعتراض به آن در مقابل کانون وکلا تجمع می‌کردند). ایشان را در جریان تحولات پرونده آقای طاهری قرار می‌دادم و توصیه‌های او و از همه مهمتر حمایت‌های روحی‌اش را دریافت می‌کردم.
نسرین یک مبارز حقوق بشر واقعی است. او فارغ از نوع اعتقادات زندانیان عقیدتی (همواره) از آنها دفاع کرده‌است. از آنجا که آقای طاهری بنیانگذار یک جنبش معنوی و فکری است، برخی از مدافعین حقوق بشر از فعالیت برای او خودداری می‌کردند، زیرا اظهار می‌داشتند که با دیدگاه‌های او موافق نیستند. اما نسرین ستوده، در هر قدم از راه همراه ما بود. او تنها برای آزادی بیان و عقیده مبارزه می‌کند.
نسرین، بی پروا در راهش
هیچ گاه روزهایی را که شایعه صدور حکم اعدام آقای طاهری مطرح بود را فراموش نمی‌کنم. ما فکر نمی‌کردیم چیزی بیش از یک شایعه باشد، اما نسرین عمیقا نگران بود که ممکن است درست باشد – و دقیقا همین طور هم شد. در کمال تعجب، آقای طاهری نه تنها یک بار بلکه دو بار مجازات اعدام دریافت کرد.
بسیاری نسرین را تشویق به سکوت می‌کردند. حمایت از زندانی‌ای که حکم اعدام برایش صادر شده خطرناک بود و ممکن بود شخص (فعال) نیز بازداشت و زندانی شود. اما نسرین به شدت برای آقای طاهری مبارزه کرد.
او در اعتراضات صلح‌آمیز شرکت می‌کرد.
با کانال‌های شناخته شده تلویزیونی فارسی زبان مصاحبه می‌کرد و در نامه‌ای سرگشاده خواستار لغو حکم اعدام آقای طاهری شد.
قیام علیه قوانین تحقیر آمیز
امروز، نسرین در پشت میله‌های زندان است، به جرم وقف زندگی‌اش به دفاع از حقوق دیگران، از جمله حقوق زنانی که به صورت صلح آمیز علیه قوانین تحقیرآمیز حجاب اجباری ایران اعتراض می‌کنند. زنان و دختران در ایران مجاز به ترک خانه‌های خود نیستند، مگر آنکه موهای‌شان را با روسری و دست‌ها و پاهای‌شان را با مانتو بپوشانند. در سال ۲۰۱۷، زمانی که یک زن به تنهایی مقاومت (مدنی) نشان داد، جنبشی علیه حجاب اجباری در ایران به راه افتاد. این زن روسری‌اش را از سر برداشت و در سکوت آن را به انتهای یک چوب زد و بالا برد. زنان زیادی در سراسر کشور به او پیوستند و اعتراض خود را نشان دادند. آنها به عنوان “دختران خیابان انقلاب” شناخته می شوند.
در حال حاضر، نسرین به جرم دفاع از این زنان -بعد از دو جلسه دادگاه ناعدلانه و فرمایشی- به ۳۸ سال حبس و ۱۴۸ ضربه شلاق محکوم شده است و از همسر و دو فرزندش جدا شده است.
ما به زنانی شگفت انگیز همچون نسرین برای اعمال تغییراتی بزرگ نیاز داریم.