پرفورمنس آرت «کابوسمان پابرجاست»، عنوان نمایش زنده‌ای است که ظهر روز یک‌شنبه ۱۵ اردیبهشت ماه ۹۸ توسط هنرمند اردبیلی اجرا شد.
هنرمندان «پرفورمنس آرت» در پی به نمایش گزاردن مفاهیم، در قالب‌های مختلف به خلق اثر خود می‌پردازند.
دهه ۶۰ میلادی سرآغاز هنر پرفورمنس آرت در جهان است و بیشتر هنرمندان خاستگاه آن را هنرهای تجسمی می‌دانند.
مصطفی پروین، هنرمند حوزه هنرهای تجسمی، مفهومی و پرفورمر اردبیلی، در پرفورمنس آرت «کابوسمان پابرجاست»، سعی کرد تا خشونت‌های آشکار و پنهان جامعه را از زوایای مختلف مورد واکاوی قرار داده و به نمایش بگذارد.
مصطفی پروین، هنرمند معاصر در طول این اجرا تماما از بدنش به عنوان ضامن واقعیت برای انتقال مفاهیم، روایتی استعاره‌آمیز از خشونت‌ها و نارضایتی‌های اجتماعی-سیاسی موجود در جامعه امروز را بازگو می‌کند.
اجرای پرفورمنس مصطفی پروین که در حضور جمعی از مخاطبانش انجام گرفته، در فضایی اتفاق می‌افتد که سالن اجرا به محوطه داخل منزل هنرمند تبدیل شده‌است. این فضا با هماهنگی ترکیب عناصر و نشانه‌ها، صحنه‌پردازی زبر و خشن و خلق فضای تیره و تار، همچون کنش آثار نقاشی‌های خود هنرمند، اتمسفر زمانه را متبادر کرده و به شدت بیانگراست.
ادامه متن بعد از ویدئو:
علاوه بر پرفورمر اصلی، در قسمت راست نمای فیلم فیگوری از یک پلیس سیاهپوش به عنوان نمادی از نهادهای قدرتی سلطه و سرکوب واقع شده که در طول مدت، نظاره گر اجرا و مخاطبان است.
تمامی مدیوم‌های حاضر در اجرا می‌کوشند تا خشونت‌های آشکار و پنهان را از زوایای مختلف مورد واکاوی قرار داده و به نمایش بگذارند. این هنرمند معاصر تماماً در طول اجرا از بدنش به عنوان ضامن واقعیت برای انتقال مفاهیم، روایتی مفهومی از خشونت‌ها و نارضایتی‌های اجتماعی-سیاسی جامعه امروز را بازگو می‌کند.
او با قرار گرفتن در یک وضعیت خطرناک، با رادیکالیزه کردن بدن خود دست به انجام کارهایی چون خودسوزی با سیگار، زخمی کردن صورت و سینه به وسیله چاقو، مجروح‌سازی خود به وسیله آلاتی نظیر ظرف شیشه‌ای، آینه دیواری و باتوم نظامی، تازیانه زنی‌ها و در آخر با سرازیر کردن مایع اشتعال‌زا بر بدن، اقدام به آتش‌کشیدن خود می‌کند که به موجب آن با آسیب پذیری مستقیم، شکاف‌هایی در نواحی سر، صورت و سینه‌اش و سوختگی (درجه۲) در بخش‌هایی از سینه، شانه، گردن و دست چپ او ظاهر و نمایان می‌شود.
«کابوسمان پابرجاست» به یک معنی ادامه کارهایی است که در پرسش از خشونت انجام شده‌اند، علاوه بر آثار هنری مثل «شلیک» کریس بردن، «ریتم صفر» مارینا آبراموویچ یا «به یک عراقی شلیک کنید» وفا بلال که به فهم این کار کمک می کنند، یک تحقیق علمی معروفی هم بوده که در فضای بعد جنگ جهانی دوم توسط یک روانشناس اجتماعی آمریکایی به نام «استنلی میلگرام» انجام شده است.
مصطفی پروین بعد از اجرا در گفتگویی که با مخاطبانش داشته ضمن معرفی «پرفورمنس آرت» به عنوان یکی از ابزارهای بیانی خود، اعتراض و نافرمانی را حق و وظیفه هر شهروند مسئول در مواجهه با قوانین و سیاستهای ناعادلانه می‌داند و تم اصلی این کار را با مدنظر قرار دادن مطالبات حقوق بشری، اعتراض خود را نسبت به تداوم نقض حقوق بشر در ایران، بدین شکل ابراز می‌کند.
اثر او با ارجاعات اجتماعی-سیاسی و حتی روانشناختی در خور توجه بوده و به لحاظ فیزیکی و حسی، آشکار و پرمخاطره هستند. او همچنین توانسته با قهری هنرمندانه بر مستندسازی کنش‌های میان بدن خود با فضای بی‌رحم دنیای بیرون (وضعیت کلی زمانه‌اش)، شکل بدیعی از شدت و خشونت را القا کرده و به مخاطبانش هشدار دهد.
لازم به توضیح‌است؛ پیش از این مجوز برگزاری نمایشگاه نقاشی مصطفی پروین با عنوان “شیروان دره سی” با دخالت مسئولین امنیتی لغو شده بود.
آقای پروین علارغم لغو مجوز نمایشگاه نقاشی‌اش توسط نیروهای امنیتی در سال‌های گذشته نیز در تاریخ ۹ آذرماه ۹۷ نمایشگاهی با عنوان «اوین» در منزل شخصی خود و در حمایت از زندانیان سیاسی دایر کرده بود.
