اجلال قوامی
تا چند روز پیش کسی خبر نداشت که «ابراهیم حیدری» در سقز کردستان با داشتن مدرک کارشناسی ارشد فیزیک اتمی و داشتن رتبه دوم المپیادهای علمی در روستایی مشغول چغندر کاری است و کمی آن سوتر در مریوان «طاها غفاری» دو میدانی کار و دارنده قهرمانی چند دوره کشوری و آسیایی برای امرار معاش خود و خانواده به کولبری روی آورده است.
«ابراهیم حیدری» یک نخبه علمی است که اکنون رویاهایش را ناتمام و در پستوی خیالش نهان کرده و یک دنیا حسرت بر دل مانده و آواری از ناامیدی.
«طاها» هم همچنان برای تحقق رویاهایش برنامه دارد، از پا ننشسته و به المپیک آینده چشم دوخته تا بر صدر نشیند.
گناه «ابراهیم و طاها» چیست که باید در کنج عزلت، یکی در مزرعه چغندر و آن یکی در میان کوه‌ها و صخره‌ها سرگردان باشند؟
«ابراهیم و طاها» اولین گناه‌شان این است که آقازاده نیستند و از خوان رانت و امتیاز بهره‌ای ندارند.
دومین گناه‌شان، نداشتن ژن خوب است که برخی آقازاده‌ها مدعی داشتن آن‌اند و مدعی‌اند از رانت بی‌بهره‌اند و بر اساس هوش و ذکاوت‌شان به نان و نوایی رسیده‌اند.
سومین گناه «ابراهیم و طاها» شاید این باشد در کردستان هستند و در حاشیه و به نوعی غیر خودی هستند.
گناه آن‌ها زیاد است. مسئولان شرمنده نباشید. ما شرمنده‌ایم. شما قصوری نداشتید، ما داشتیم. شما شرمنده هیچ کسی نیستید. این ماییم که باید شرمنده باشیم. نگران نباشید. «طاها و ابراهیم» مقصرند که یکی قهرمان ورزشی و آن یکی هم نخبه است.