شهرام الیاسى، زندانى سیاسى سابق اهل مریوان و پناهنده سیاسی ساکن ترکیه، به همراه همسر و دو فرزند خود، به علت عدم رسیدگی به پرونده‌اش نزدیک به سه هفته است که مقابل دفتر کمیساریای پناهندگان سازمان ملل آنکارا، همچنان، بلاتکلیف، به تحصن اعتراضی خود ادامه می دهد.
اکثر پناهنده‌ها سیاسی که با مشکلاتی در ایران مواجه هستند، خود را به شیوه های گوناگون به کشور ترکیه رسانده‌اند و با مراجعه به دفتر کمیساریای سازمان امور پناهندگان ثبت نام می‌کنند. کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل در ترکیه فعال‌ترین شعبه این سازمان در خاورمیانه است.
به گفته برخی پناهندگان سیاسی در سال‌های اخیر، مشکلات اقتصادی و گرانی بی‌سابقه پس از کودتای نافرجام در ترکیه، گذران زندگی را سخت‌تر از گذشته کرده است و از سوی دیگر طولانی شدن پروسه پرونده پناهندگان، بخصوص بعداز قبولی و عدم انتقال این نوع پرونده‌ها به قسمت کشوری و انتقال به کشور امن، باعث اختلال در زندگی بسیار از پناهندگان شده‌است.
به گزارش کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی، شهرام (رحیم) الیاسی، پناهنده سیاسی کُردی است که حدود چهار سال و نیم از ثبت‌نام وی در کمیساریای عالی پناهندگان کشور ترکیه، گذشته است و پرونده وی پس از قبولی در سازمان ملل همچنان بعد از گذشت نزدیک به سه سال، در بخش ارجاع به کشور امن (کشور سوم)، برای اسکان، راکد مانده‌است.
توضیح: (پناهجویان پس از ثبت درخواست خود در دفتر سازمان ملل «آسام» مورد مصاحبه‌ای کوتاه قرار می‌گیرند و بعد از گذشت حدودا دو سال “گاهی بیشتر”، مصاحبه بعدی (مصاحبه اصلی) با آنها صورت می گیرد و در صورت قبولی و داشتن شرایط لازم، در این مرحله پرونده آنها به بخش کشوری یا اسکان برای کشور سوم (کشور امن) فرستاده‌می‌شود.)
این پناهنده سیاسی، پنج‌شنبه ۳۱ خرداد ۱۳۹۷، آخرین وضعیت خود را شرح داد و گفت: «من پناهنده‌ای بی‌پناهم، هیچکس جوابی نمی‌دهد، شب گذشته فقط یک مامور آمد به ما گفت “واقعا شما چه خواسته ای دارید؟” و من گفتم “من فقط یک جواب می خواهم، به من بگویند پرونده ما چه خواهد شد، آنگاه، من خواهم رفت”. من همینطور بلاتکلیف مانده‌ام و کسی حتی برای دلخوشی هم نیامد به ما پاسخی بدهد.»
وی در بخش دیگری از گفتگوی خود با کمپین افزود: «من برگه قبولی‌ام، را بعد از یک و نیم سال دریافت کردم و الان سه سال است که بلاتکلیفم. هر چه تماس می‌گیرم، به ما می‌گویند باید صبر کنید و الان هیچ کشوری برای پناهندگان باز نیست و هیچ کشوری پناهنده نمی‌پذیرد، اما من خبر دارم که کشوری هست، دوستان من همه رفتند،
من الان ۱۶ روز هست که اینجا هستم و تحصن کرده‌ام تا تکلیف من را مشخص کنند.»
وی در بخش دیگری از گفته هایش از همه کسانی که به هر نحوی یاری رسان وی بودند تشکر کرد و گفت: «از کلیه دوستان عزیزم که همکاری کردند، سپاسگزاری می‌کنم و از از تمام نهادهای حقوق بشری و انسان دوستانه هم که برای آنها ممکن است خواهش می‌کنم که به هر طریقی که برایشان ممکن است، اطلاع رسانی کنند، چون سازمان ملل (در ترکیه) برای ما کاری نمی‌کند و من با همسر و دو بچه‌ام اینجا زیر آفتاب ظهر و در سرمای شب هستم و فقط فکر کنید که اینها بچه‌های خودتان هستند.»
وی پیش‌تر به کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی، گفته بود: «من از همه‌کسانی که به نحوی در سازمان‌ها و نهادهای حقوق بشری فعالیت دارند، فقط یک لحظه می‌خواهم خودشان را جای من بگذارند و بیایند ببینند که چه دردی می‌کشم، مانند ما زیاد هستند و من فقط برای خودم اینجا نیامده ام ، من صدای همه پناهندگان هستم، من درد مشترک تمام پناهندگانم!»
پناهجویان در ترکیه و به‌خصوص پناهندگان سیاسی، با معضلات بسیاری مواجه هستند از جملە مشکلات پناهجویان بلاتکلیفی و آیندە نامشخص است، تا جایی که حتی کسانی با پذیرفته شدن کیس پناهندگی از کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل با بلاتکلیفی طولانی روبرو هستند و سال‌هاست در شرایط سختی زندگی می‌کنند.
برخی کارشناسان و فعالان حقوق بشر در امور پناهندگان معتقدند که جنگ‌های که در سال‌های اخیر در خاورمیانه رخ‌داده است و افزایش جمعیت پناهندگان سوری و عراقی می‌تواند، یکی از علل عدم انتقال سریع پرونده‌ها به کشور سوم باشد و از سوی دیگر برخی از کشورها پناهنده پذیر مانند امریکا، کانادا و استرالیا با تغییر سیاست های خود در عدم پذیرش پناهنده این راه را دشوار تراز پیش برای پناهندگان ایرانی کرده اند.