با گذشت ده روز از اعتصاب غذای اسماعیل عبدی و آغاز مشکلات جسمی، مسئولان قضایی نه تنها در راستای مطالبات او قدمی برنداشته‌اند که از اعزام او به بیمارستان و فراهم کردن امکانات درمانی نیز خودداری می‌کنند.
اسماعیل عبدی، دبیر سابق و از اعضای ارشد کانون صنفی معلمان از روز چهارم اردیبهشت در اعتراض به «برخوردهای سلیقه‌ای و غیرقانونی قوه قضائیه و نقض گسترده حقوق شهروندی معلمان و کارگران ایران» دست به اعتصاب غذا زده است.
یک منبع نزدیک به این زندانی سیاسی روز ۱۳ اردیبهشت در گفتگویی با کمپین حقوق بشر در ایران گفته: « پس از ده روز اعتصاب غذا و نوسان فشار خون، بیماری تنفسی، تپش قلب و ناراحتی کلیوی ناشی از اعتصاب غذاهای قبلی آقای عبدی تشدید شده و او درخواست کرده برای درمان به بیمارستانی خارج از زندان اعزام شود اما مسئولان قضایی پاسخی به نامه او نداده‌اند.»
این منبع به کمپین گفت: «اقای عبدی آسم و تپش قلب دارد، پس از سه اعتصاب غذای طولانی قبلی اش ناراحتی کلیه هم پیدا کرده و سردرد و سرگیجه هم اذیتش می‌کند، همبندیانش گفتند باید به بیمارستانی خارج از زندان برود که اقلا درد نکشد یا کلیه اش از کار نیفتد، برای همین با نوشتن یک نامه درخواست اعزام به بیمارستان کرده ولی هیچ کس هیچ جوابی اعم از مثبت و منفی به نامه نداده.»
این زندانی سیاسی در تیرماه ۱۳۹۵ و اردیبهشت ۱۳۹۶ نیز با خواسته‌های مشابهی دست به اعتصاب غذا زد، این معلم زندانی هر دو بار پس از طولانی شدن اعتصاب غذا و وخامت حال، موقتا آزاد شد اما پس از مدت کوتاهی بازداشت و زندانی شد، او که از سال ۱۳۸۸ بارها با اتهامات مشابه بازداشت و محاکمه شده، نوزدهم آبان ۱۳۹۵ بدون احضاریه بازداشت و برای تحمل حبس شش ساله به زندان اوین منتقل شد.
اسماعیل عبدی از سال ۱۳۸۸ بارها به دلیل فعالیت صنفی در قالب کانون صنفی معلمان بازداشت و محاکمه شده و نوزدهم آبان ۱۳۹۵ بدون احضاریه بازداشت و برای تحمل حبس شش ساله به زندان اوین منتقل شد.
او در تیرماه ۱۳۹۵ و اردیبهشت ۱۳۹۶ نیز با خواسته‌های مشابهی دست به اعتصاب غذا زد و هر دو بار پس از طولانی شدن اعتصاب غذا و وخامت حال، موقتا آزاد شد اما پس از مدت کوتاهی بازداشت و زندانی شد.
این معلم ریاضی ۴۴ ساله ۲۱ فروردین ۹۷ و قبل از اعتصاب غذا در نامه سرگشاده خطاب به مردم ایران و سازمان‌های بین المللی چون سازمان جهانی معلمان، سازمان جهانی کار و عفو بین الملل از عدم استقلال قوه قضائیه، عدم پایبندی قوه قضائیه به میثاق‌های بین المللی و همچنین قانون اساسی خود نظام، فساد اقتصادی و فقر گسترده معلمان و کارگران و سرکوب فعالیت‌های مسالمت‌آمیز سیاسی و مدنی انتقاد کرده است.
او که خود از قربانیان دخالت‌های نهادهای امنیتی در امور قضایی است و با پرونده‌سازی سازمان اطلاعات سپاه پاسداران بازداشت و زندانی شده، در بخشی از نامه‌اش از دخالت نهادهای امنیتی در پرونده‌های سیاسی انتقاد کرده و نوشته این نهادها با اعمال فشار به دستگاه قضایی در صدور کیفرخواست و حکم، رد اعاده دادرسی در دیوان عالی کشور، رد آزادی مشروط و حتی در دادن مرخصی به زندانیان دخالت کرده و فراتر از قانون حرکت می‌کنند و قاضی، دادستان و عوامل قضایی، تحت امر آن‌ها هستند.
بنا به ماده ۹۹ آیین نامه اجرایی، سازمان زندان‌های ایران موظف است احتیاجات درمانی و بهداشتی زندانیان بیمار را در داخل زندان تامین کند و در موارد ضروری و فقدان امکانات پزشکی نیز زندانی را به بیمارستانی با امکانات مناسب اعزام کند.
مسوولان قوه قضائیه در ایران اعتصاب غذا را به رسمیت نمی‌شناسند و علاوه بر بی‌توجهی به خواسته‌ها، از اعزام آنان به بیمارستان هم جز در مواقع خطر قطعی مرگ خودداری می‌کنند. رضا شهابی، جعفر عظیم‌زاده، محمود بهشتی، آرش صادقی، گلرخ ایرایی و سهیل عربی از زندانیان سیاسی هستند که طی سه سال گذشته در پی اعتصاب غذاهای طولانی و بی‌توجهی قوه قضائیه به بیماری‌های جسمی مختلفی مبتلا شده‌اند. هدی رضازاده صابر، فعال سیاسی ملی-مذهبی، سال ۱۳۹۰ در حالی که در نهمین روز اعتصاب غذای خود به سر می‌برد، پس از ضرب و شتم از سوی ماموران زندان جان خود را از دست داد.
مقامات قضایی-امنیتی تاکنون بارها اعلام کرده‌اند که اعتصاب غذا را به رسمیت نمی‌شناسند. عباس جعفری دولت آبادی اوایل شهریور ۹۶ و همزمان با اعتصاب هیجده زندانی سیاسی در زندان رجایی‌شهر (گوهردشت) کرج، گفت دستگاه قضایی تسلیم اعتصاب غذا نخواهد شد: «به برخی زندانیان که به اعتصاب غذا و سایر تهدیدها روی می‌آورند اعلام می‌کنیم که این اقدامات، اموری شکست خورده است و دستگاه قضایی تسلیم این موارد نمی‌شود. مجازات زندانیان باید به طور کامل اجرا شود و قرار نیست ما تحت تاثیر برخی اقدامات زندانیان از جمله اعتصاب غذا قرار گیریم.»