«آرش صادقی» دانشجوی سابق دانشگاه علامه طباطبایی و زندانی سیاسی محبوس دربند هشت زندان اوین ، شب پنجشنبه ۱۱ آذر ماه در سی و نهمین روز از اعتصاب غذای خود، در پی افت شدید فشار و «بالا آوردن لخته های خون» به بیمارستان طالقانی منتقل شد. پزشکان جهت مشکلات کلیه و معده که به علت عوارض اعتصاب غذا صورت گرفته است، دستور به انجام آندوسکوپی کرده بودند وبه توصیه پزشکان حهت انجام این کار می بایست سرم تراپی صورت می گرفت ، زیرا این زندانی سیاسی در اثر اعتصاب غذا به شدت ضعیف شده بود و امکان آن می رفت به هنگام عمل آندوسکوپی بیهوش شود. اما «آرش صادقی» با انجام سرم تراپی مخالفت کرد و صبح روز جمعه به زندان بازگردانده شد. این زندانی سیاسی طی هفته گذشته تا کنون در حال از دست دادن قدرت تکلم خود است و به سختی صحبت می کند. وضعیت معده و کلیه آرش نیز وخیم گزارش شده و حتی معده اش جهت نوشیدن آب با مشکل مواجه است . او همچنین با ۱۵ کیلو کاهش وزن از ۶۸ به ۵۳ کیلو رسیده است. در بیانیه ای که در ۳۰ نوامبر از سوی سازمان عفو بین الملل منتشر شد، آمده است: سلامت «آرش صادقی» مدافع حقوق بشر زندانی در ایران وخیم است. او از ۲۴ اکتبر در اعتراض به بازداشت و زندانی شدن همسرش «گلرخ ابراهیمی ایرایی» دست به اعتصاب غذا زده است. «گلرخ » همسر این زندانی سیاسی در خصوص نوشتن داستانی در مورد سنگسار زندانی شده است. سازمان عفو بین‌الملل به مواردی همچون « مشکلات تنفسی، تپش قلب، افت شدید فشار خون، مشکلات کلیوی و گوارشی و همچنین از دست قدرت تکلم و بریده بریده صحبت کردن» این زندانی سیاسی اشاره کرده و خواستار اقدام فوری در این خصوص شده است.
به گزارش کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی، « آرش صادقی» در سوم آبان هم زمان با بازداشت همسرش «گلرخ ابراهیمی ایرایی» طی نامه ای اعلام کرد که در اعتراض به نحوه بازداشت و نقض های مکرر قانونی در پرونده همسرش و خودش دست به اعتصاب غذا می زند.
«آرش صادقی» صبح سه شنبه ۱۸ خرداد ماه ۱۳۹۵ جهت پرسش در خصوص احضاریه ای به دادسرای مقدس زندان اوین مراجعه کرد و پس از حضورش در این ارگان قضایی جهت سپری کردن محکومیت ۱۹ سال حبس بازداشت وپس از انتقال به قرنطینه بند ۴ زندان اوین و ساعاتی بازجویی و تذکر در بند ۲ الف سپاه پاسداران به بند ۸ این زندان منتقل شد.
این دانشجوی اخراجی کارشناسی ارشد فلسفه دانشگاه علامه و عضو شورای مرکزی انجمن اسلامی آن دانشگاه پس از انتخابات سال ۱۳۸۸ بازداشت و پس گذشت حدود یک سال و نیم جهت مرخصی به منزل بازگشت، اما پس از گذشت چند روز بدون ارائه هیچگونه احضار نامه ای برای بازداشت و یا تماس تلفنی ، مامورین امنیتی جهت بازداشت مجدد آرش در ساعت چهار صبح به منزل مسکونی آنها یورش بردند، که همین مسئله منجر به حمله قلبی و فوت مادر آرش پس از گذشت چهار روز در بیمارستان شد.
«آرش صادقی» پس از آزادی مجددا در ۱۵شهریورماه ۱۳۹۳، از سوی «قرارگاه ثارالله اطلاعات سپاه» بازداشت و از سوی شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی «صلواتی» به تحمل ۱۵سال حبس محکوم شد و حکم صادره با اعمال ۴ سال حبس تعلیقی پیشین «آرش صادقی» “مربوط به باقیمانده حکم سال ۱۳۸۹ تا ۱۳۹۰ که از سوی قاضی «پیرعباس» صادر شده بود”، از سوی قاضی «ابوالقاسم صلواتی» به ۱۹ سال حبس افزایش یافت.
«نصیرپور» مسثول اجرای احکام دادسرای شهید مقدس زندان اوین، زمان انتقال این زندانی سیاسی به بند جهت اجرای حکم، سال آزادی این فعال سیاسی را سال ۱۴۱۴اعلام کرد وهیچگونه اشاره ای به اجرای ماده ۱۳۴ که باید طبق روال در مورد پرونده اواعمال گردد نداشت.
«گلرخ ابراهیمی ایرایی» همسر «آرش صادقی» نیز که به دلیل جراحی و وخامت حال جسمی، ناتوان از حضور در دادگاه، جهت دفاع آخر بود، به صورت غیابی در شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی « ابولقاسم صلواتی» مورد محاکمه قرار گرفت و به تحمل ۶ سال حبس محکوم شد. او در سوم آبان جهت اجرای حکم شش سال حبس بدون دریافت احضاریه کتبی بازداشت و به زندان اوین منتقل شذ.
پیش‌تر «آرش صادقی» به مدت ۷ ماه در انفرادی دو الف سپاه در بازداشت موقت بوده است. حکم او در حالی ابلاغ شد که در همه مراحل محاکمه، مجاز به داشتن وکیل نبوده و قاضی « ابولقاسم صلواتی» به «پیمان عطار» و «امیر رئیسیان» وکلای او اجازه مطالعه پرونده را نداده بود.
این فعال سیاسی در حال حاضر بدون در نظر گرفتن قانون تفکیک جرائم در کنار زندانیان عادی و بعضا خطرناک مدت حبس خود را سپری می کند.
هیچگاه پیگیری های «آرش» در خصوص پرونده مادرش به نتیجه نرسید و حتی در شعبه ۵۴ دادگاه تجدید نظر نیزبه هنگام پیگیری مرگ مادرش به آقای «بابایی» قاضی جلسه، با تهدید او مواجه شد. آقای «بابایی» مشخصا اشاره نمود “در صورت مطرح نمودن مجدد پرونده مرگ مادرت، در همین لحظه پرونده ای جدید برایت بازو بر اتهاماتت افزوده خواهد شد.”
«بابایی» در آخر افزود این ادعای تو نشر اکاذیب علیه نظام است.