ابراهیم خلیل صدیقی همدانی و فرزندش سالار صدیقی همدانی، همراه با چند زندانی دیگر در زندان ارومیه، حدود یکماه پیش جهت مصاحبه تلویزیونی از بابت ابراز ندامت و توبه، به یکی از بازداشتگاه‌های امنیتی منتقل و به این منظور ضرب و شتم شدند.
به گزارش کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی، زندانیان سیاسی ارومیه ابراهیم خلیل صدیقی همدانی و فرزندش سالار صدیقی همدانی، همراه با چند زندانی دیگر، روز ۷ آبان ماه ۱۴۰۰، از زندان مرکزی ارومیه، به علت نامعلومی به بازداشتگاه اطلاعات انتقال یافتند.
بر اساس این گزارش، یک منبع مطلع گفت:« آقایان ابراهیم خلیل صدیقی همدانی و پسرش سالار صدیقی همدانی پس از انتقال به بازداشتگاه اطلاعات ارومیه، مورد ضرب و شتم و شکنجه قرار گرفتند. ماموران اطلاعاتی از این دو زندانی سیاسی خواسته بودند که در مصاحبه‌ای تلویزیونی، ابراز ندامت و توبه کنند و آنان را تحت فشار برای اعترافات اجباری گذاشته بودند این دو زندانی سیاسی در اعتراض به این فشار و شکنجه‌ها، اقدام به اعتصاب غذا کردند.»
پس از آن که این پدر و پسر از انجام مصاحبه تلویزیونی و ابراز توبه و ندامت، امتناع کردند و به خواسته بازجویان تن ندادند، همراه با دیگر زندانیان منتقل شده، در اوایل آذرماه ۱۴۰۰ ، به زندان ارومیه بازگردانده شدند. آنها در زمان نگهداری در بازداشتگاه از حق ملاقات و تماس با خانواده نیز محروم بودند.
آقای ابراهیم خلیل صدیقی همدانی در اسفندماه ۹۷ به همراه دو فرزندش به نام‌های سالار و مریم توسط نیروهای امنیتی در ارومیه بازداشت شد.
نخستین جلسه دادگاه ابراهیم خلیل صدیق همدانی و پسرش روز ۲۷ شهریورماه ۹۸، در شعبه دوم دادگاه انقلاب اسلامی ارومیه در حالی برگزار شد که از حق دسترسی به وکیل مدافع محروم بودند. دادگاه سرانجام هر یک از آنها را به ۱۵ سال حبس تعزیری و به اتهام «تبلیغ علیه نظام» به یک سال حبس تعزیری محکوم کرد.
آنها همچنین توسط شعبه ۳ دادگاه انقلاب ارومیه به اتهام «فیلم‌برداری از مراکز نظامی» به سه سال زندان دیگر محکوم شدند، در مجموع این پدر و پسر هر یک به ۱۹ سال زندان محکوم شدند، زندانی سیاسی سالار صدیقی همدانی دانشجوی ۲۲ساله اهل ارومیه است.
ابراهیم خلیل صدیقی همدانی زندانی سیاسی ۶۲ ساله، مبتلا به بیماری دیابت است. انسولین ضروری برای این زندانی در زندان وجود ندارد و قابل دسترس نیست و به همین علت انگشتان پای این بیمار سیاه شده و در معرض از بین رفتن است. اما به رغم نیاز فوری برای مراجعه به پزشک در خارج از زندان، از اعزام وی به بیمارستان ممانعت به عمل می آید. این زندانی سیاسی نیاز به رسیدگی فوری پزشکی توسط پزشکان خارج از زندان دارد.